کاکتوس (Haworthiopsis limifolia)، بومی آفریقای جنوبی، یک گیاه زینتی علفی از خانواده Asphodelaceae است. این گیاه چند ساله گوشتی به دلیل خواص دارویی از جمله خواص ضد باکتریایی و ضد قارچی شناخته شده است. تولید و کشت این گیاه به طور سنتی با عملکرد کم و زمان بر بوده و پاسخگوی نیاز بازار نیست و تولید کننده برای تولید انبوه با مشکل مواجه است. برای حل این مشکل از روش های جدید تکثیر مانند کشت بافت استفاده می شود. هدف از مطالعه ما بررسی و شناسایی روشی برای ضد عفونی کردن کشت بافت در شرایط آزمایشگاهی هارورتیا و سپس بررسی اثرات سطوح مختلف تنظیم کننده های رشد شامل BAP (بنزیل آمینوپورین) و IBA (ایندول بوتیریک اسید) بر ریزازدیادی این گیاه بود. گیاه. نتایج ما نشان داد که محلول هیپوکلریت سدیم 5/1 درصد به مدت 10 دقیقه بهترین تیمار برای ضدعفونی کشت های جدا شده بود. نتایج ما نشان داد که بیشترین تعداد ساکولنت (10) مربوط به 5/1میلی گرم در لیتر BAP بود. مقایسه میانگین نشان داد که بهترین تیمار برای ریشه زایی (5/1 میلی گرم در لیتر IBA) بود. حداکثر تعداد ساکولنت ها از 5/1 میلی گرم در لیتر BAP به دست آمد. بر اساس نتایج، BAP نسبت به IBA تأثیر معنی داری بر ریشه زایی، ساچمه زنی و مکیدن کاکتوس ها داشت.

ارس از سوزنی برگان همیشه سبز زیبای ایران است که از اهمیت ویژه ای در جنگلکاری در مناطق خشک و نیمه خشک برخوردار است. تکثیر زایشی آن به دلیل طولانی بودن دوره بین زمان گرده افشانی و عمل باروری (لقاح)، پوکی بذر، دو پایه بودن، همزمان نبودن انتشار گرده و بازشدن تخمک و طولانی بودن دوره خواب بذر مشکل بوده و از طرف دیگر به علت بهم خوردن اکوسیستم  طبیعی ناشی از تخریب، زادآوری طبیعی آن اندک است. بنابراین با استفاده از تنظیم کننده رشد گیاهی (IBA) در غلظت های صفر (شاهد)، (3000، 4000 و 6000) ppm اقدام به تکثر قلمه ساقه آن در بستر کاشت کوکوپیت و تحت شرایط کنترل شده گلخانه (MIST) گردید که مجهز به سیستم آبیاری مه پاش بوده و در آن دمای فضا و بستر کاشت و همچنین رطوبت کنترل شده بود. در تیمار و کاشت قلمه ها از طرح بلوکهای کامل تصادفی با چهار تکرار استفاده شد. نتایج حاصل از تحقیق مبین وجود اختلاف معنی دار در سطح 5 درصد بین تیمارهای سطوح 1 و 3 یعنی بدون هورمون و با تیمار هورمون 4000 قسمت در میلیون و همچنین 3 و 2 یعنی تیمار 3000 و 4000 قسمت در میلیون در مقایسه میانگین ها با آزمون LSD می باشد. همچنین اگر چه بین سطح 4 با 3 و 2 اختلاف معنی داری مشاهده نگردید ولی با افزایش میزان هورمون از 4000 به 6000 ppm تعداد قلمه های ریشه دار شده کاهش داشته است. بنابراین در بستر کاشت کوکوپیت بهترین غلظت برای ریشه دار کردن قلمه ارس کشت شده در اردیبهشت ماه 4000 قسمت در میلیون می باشد.

تنظیم کننده های رشد گیاهی در موارد زیادی اثرات مثبتی بر گیاهان مختلف داشته اند. به منظور بررسی اثر براسینواستروئید و اتفون روی رشدونمو گیاه طالبی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهید باهنر کرمان در سال 1393 انجام شد. براسینواستروئید با چهارسطح (0، 0.25، 0.5 و 0.75 میکرومولار) به صورت خیساندن بذر و اتفون با سه سطح (0، 250 میلی گرم در لیتر در مراحل 4 و 20 برگی) به شکل محلول پاشی انتخاب شدند. نتایج نشان داد اثر ساده براسینواستروئید، بر کلیه صفات غیر از وزن خشک و محتوی نسبی رطوبت برگ و کیفیت میوه معنی دار است. بیشترین سطح برگ (200 سانتی متر مربع)، وزن میوه در بوته (2.9 کیلوگرم) و عملکرد میوه (50 هزار کیلوگرم در هکتار) به تیمار براسینواستروئید 0.75 میکرومولار تعلق داشت. افزایش 50 درصد قندهای احیاء کننده، 21 درصد پروتئین محلول برگ، 23.8 درصد کلروفیل، 42 درصد تعداد میوه و کاهش 12.6 درصد نشت یونی با کاربرد براسینواستروئید در مقایسه با شاهد مشاهده شد. کاربرد اتفون در مرحله 20 برگی گیاه با افزایش 52 درصد قندهای احیاء کننده، 19.1 درصد کلروفیل، 14.8 درصد تعداد میوه و کاهش 15.5 درصد نشت یونی بر عملکرد و کیفیت طالبی اثر نداشت. اثر متقابل دو تیمار بر محتوی کلروفیل a و کاروتنوئید به ترتیب درسطح یک و پنج درصد معنی دار شد. اگرچه براسینواستروئید 0.75 میکرومولار و کاربرد اتفون در مرحله 20 برگی موثرترین تیمارها بودند اما براسینواستروئید با غلظت 0.75 میکرومولار می تواند عملکرد میوه طالبی را تا 41درصد افزایش دهد.

در این پژوهش وضعیت تحمل زیتون رقم دزفول به مقادیر بارزی سدیم کلرید در آب آبیاری با استفاده از کاربرد تنظیم کننده های رشد گیاهی سیتوکینین (کینتین) و سایکوسل مورد بررسی قرار گرفت. طرح آزمایشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار بررسی شد. در این آزمایش صفات تعداد برگ، سطح برگ، میزان کلروفیل، طول ساقه و وزن خشک اندام های هوایی و ریشه اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده نشان داد که با افزایش سطح شوری طول شاخساره، نسبت قطر بالا به پایین ساقه، سطح برگ و وزن خشک هوایی کاهش یافت هر چند که در سطح %5 اختلاف معنی داری مشاهده نشد، اما با افزایش سطح شوری کاهش اختلاف تعداد برگ در سطح 200 میلی مول شوری و کاهش میزان کلروفیل در سطح 100 و 200 میلی مول شوری معنی دار بود. با کاربرد 1000 میلی گرم در لیتر سایکوسل در سطح شوری 50 میلی مول، میزان کلروفیل برگ به میزان 0.62 میلی گرم در گرم وزن تر برگ و در سطح 200 میلی مول شوری وزن خشک ریشه به شاخساره به میزان 0.532 گرم افزایش یافت که در سطح %5 اختلاف معنی داری با شاهد مشاهده شد.

به منظور بررسی اثر مواد تنظیم کننده رشد گیاهی بر خصوصیات کمی و کیفی خرمای شاهانی این پژوهش در دو سال متوالی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار انجام شد. خوشه های نخل های مورد آزمایش با دانه گرده یکنواخت و مشخص گرده افشانی و سپس در دو مرحله حبابوک و کیمری تحت تاثیر تیمارهای بنزیل آدنین، جیبرالیک اسید، نفتالین استیک  اسید و 4،2- دی کلرو فنوکسی استیک اسید در غلظت های مختلف به تنهایی و یا ترکیب با یکدیگر قرار گرفت و در مرحله رسیدگی اثر تیمارها بر صفات مورد بررسی شامل درصد رسیدگی، درصد مواد جامد محلول و درصد آب میوه و وزن، طول و قطر میوه و بذر اندازه گیری شد. بر اساس نتایج، تیمارهای حاوی 4،2- دی باعث درشتی اندازه میوه و تیمارهای حاوی جیبرالیک اسید و بنزیل آدنین باعث درشتی اندازه بذر شدند. میزان مواد جامد محلول در تیمار شاهد بالاتر از سایر تیمارها بود. تیمارهای حاوی اکسین و جیبرالیک اسید به طور معنی داری نسبت به سایر تیمارها زمان رسیدن را به تاخیر انداختند. با توجه به مجموع نتایج، تیمارهای حاوی بنزیل آدنین همراه با غلظت های پایین اکسین یا اسید جیبرالیک در بهبود خصوصیات کمی و کیفی خرمای شاهانی مناسب تشخیص داده شد.

پایه CAB-6Pبه عنوان پایه ای نیمه پاکوتاهبرایدرختانگیلاس و آلبالو استفاده می شود. هدف از این تحقیق، تعیین مناسب ترین محیط کشت و تنظیم کننده های رشد جهت ریزازدیادی پایه CAB-6P می باشد. در مرحله پرآوری ریزنمونه ها در 3 محیط کشت MS، DKW و WPM با غلظت های مختلف تنظیم کننده رشد BA (5/0، 1 و 2 میلی گرم در لیتر) در ترکیب با کینتین (صفر و 5/0 میلی گرم در لیتر) کشت شدند. برای ریشه زایی از دو محیط کشت MS و WPM با 4 غلظت IBA (0، 5/0، 1 و 2 میلی گرم در لیتر) استفاده شد. نتایج آزمایش نشان داد که محیط کشت WPM حاوی 5/0 میلی گرم در لیتر BA، با نرخ تکثیر 1/8 شاخساره به ازای ریزنمونه، مناسب ترین تیمار پرآوری می باشد. بالاترین درصد ریشه زایی به میزان 69 درصد در محیط کشت MS حاوی 2 میلی گرم در لیتر IBA به دست آمد. گیاهچه های ریشه دارشده، به بستر کشت پیت ماس: کوکوپیت: پرلایت (1: 2: 2 حجمی) منتقل و 88 درصد گیاهچه ها با موفقیت سازگار شدند.